AFFAN

Güneş doğmadan daha

Gün ağarmadan tepelerin üzerinde denize yaslanan

Ve çığlıkları başlamadan martıların

Doluşup alelade bir bota çıktılar yola

İkisinde bile değildi, adı Affan

Adı gibi tertemiz, hiç görmemiş babasını

Anası üç paraya yetmişinde bir arsıza üçüncü karı olarak satılan

Boş gözlerle bakıyordu etrafındakilere

Orta yaşlı bir kadın kucaklamış ve bir türkü tutturmuştu ağlamasın diye

Bir dalgadan diğerine çırpınarak ilerleyen bot

Atlıkarınca gibi dalıp çıkıyordu sularda

Ağlamıyordu Affan

Çünkü çaresizce ağlayan o kadar çok insan görmüştü ki bir kelebek kadar kısa ömründe

İşe yaramadığını biliyordu gözyaşlarının

Ve durmayı bilmek gerektiğini ağlamadan

Ufukta görünen soluk ada umuttu onlar için

Sahip oldukları tek şeydi acının dışında

Onunla tutunuyorlardı yaşama Batı’ya doğru

Kâh ağıtlar yakıyor kâh sessizlik şiirinin mısralarına dalıyordu onlarca insan

Tam o sırada

Ankara’da

Ve Şam’da

Aynı Allah’ın yolunda ve aynı peygamberin adıyla

Şehitlik masalları anlatılarak gönderiliyordu Mehmetler ve Affanlar birbirlerini öldürmeye

Sallanan iktidarları ancak böyle pekişirdi muktedirlerin

Ovuştururken bir yerlerde silah tüccarları ellerini

Hem de hiç utanmadan