Belki de sonda söylemem gerekeni başta söyleyeceğim; epeydir böylesine tek taraflı bir film izlememiştim. Amerikan milliyetçiliğinin böylesine şişirilmiş bir versiyonu Eastwood'a bu gece sahibini bulacak Oscar adaylığını getirmiş olsa da, onun adıyla yan yana hatırladığım "iyi" sıfatını silip götürmeye yetti de arttı bile.
Chris Kyle adlı bir askerin otobiyografisinden yola çıkılarak çekilen film, kabul, yalnızca film olarak belki de iyi. Ama hepsi bu kadar. Geri kalanı, bizde çekilen Fatih'in Fedaisi, Malkoçoğlu vs. türü filmler neyse o! Vahşi Müslümanlar (gerekli gereksiz her fırsatta El Kaide denilerek verilmek istenen mesaj ile yerli yersiz molotof diyen bizdeki cinlerin tavrı ne kadar da benzer) ve özgürlük dağıtıcısı kahraman Amerikalılar. Amerikan bayraklarıyla donatılmış bitiş sahneleri bütün bir filmin özeti aslında. Ver milliyetçilik gazını al parayı, şöhreti, övgüyü...
Akıl, sağduyu, tarafsızlık gibi hiçbir değerin kendine yer bulamadığı bu "vahşi" Amerikan filmi, namlunun küçük bir çocuğa çevrildiği iki sahnede "sözde" insani bir sorgulama içerisine giriyor görünse de üstünlerin tarafındaki yerini sağlam bir şekilde almaktan bir milim bile uzaklaşmıyor. Ki, sözünü ettiğimiz ilk sözde sorgulama sahnesinin, filmin kahramanının çocukluğundaki ürpertici bir av görüntüsü ile sonlanması, Eastwood'un hedefine yaklaşmak konusunda ne kadar beceriksiz kaldığını gözler önüne seriyor.
Aslında film vermek istediği mesajı oldukça net bir şekilde veriyor. Çocuk Chris Kyle'a babasının yemek masasında söylediği gibi; "İnsanlar üçe ayrılır: Koyunlar, kurtlar ve çoban köpekleri. Çoban köpeklerinin görevi koyunları, onlara saldıran kurtlara karşı savunmaktır."
Amerika'ya çoban köpeği kılığına bürünmüş kurt olduğu için kızabiliriz. Ama maalesef mesele bu değil. Sanırım, mesele koyun olmaktan sıyrılmayı başarabilmek. Kurt ya da çoban köpeği olmaktan da söz etmiyorum elbette. Önce kurtların olmadığı, çoban köpeklerine ihtiyaç duyulmayan bir ülke sonra da böyle bir dünya. Hayal mi dersiniz?
