Gölge'm

Sen

Bir el kadar küçükken

Kalbimi açtım sana

Ben

Kıpırdatmaktan korktum

Sessiz ve soğuk akşamlarda

Uyuşan bacağımı

Sırf kaçmasın keyfin diye

Üstünde huzurla uyurken

Ben

Bir dev kadar büyükken

Yalnızlığımı aldın benim

Sen

Görmemekten korktun

Uzun ve sıcak gecelerde

Bir an bile olsa beni

Sırf bu yüzden ayrılmadın peşimden

Bütün perdelerimi indirsen de yere

Delik deşik etsen de tüm tenimi

Ve çantamdan çaldığın kalemleri toplasam da

Olmadık deliklerden

Bir sen vardın, tek sen vardın

Hep sen vardın Gölge’m

Oğlum

Dün gibi daha, doğduğun
Sözden anlamaz
Tatlı, yumuk, haylaz ve pamuk
Büyüdün bak
Büyüdün bulutlara kafa tutan dağlar gibi
Gökyüzünü katıp birbirine
Gözlerinde şimşekler çakan bir kartalın kanatları gibi büyüdün
Büyüdün karanlık dünyaya bir ışık yakmak için
Ve büyütmek için dağlarda açan çiçekleri yeniden
Renk renk, doku doku, yaprak yaprak, koku koku
Büyüdün gözlerimin nuru, umudum
Büyüdün ışığın prensi, rengin sesi
Büyüdün
Büyüdün dağların efendisi
Büyüdün canım oğlum

AFFAN

Güneş doğmadan daha

Gün ağarmadan tepelerin üzerinde denize yaslanan

Ve çığlıkları başlamadan martıların

Doluşup alelade bir bota çıktılar yola

İkisinde bile değildi, adı Affan

Adı gibi tertemiz, hiç görmemiş babasını

Anası üç paraya yetmişinde bir arsıza üçüncü karı olarak satılan

Boş gözlerle bakıyordu etrafındakilere

Orta yaşlı bir kadın kucaklamış ve bir türkü tutturmuştu ağlamasın diye

Bir dalgadan diğerine çırpınarak ilerleyen bot

Atlıkarınca gibi dalıp çıkıyordu sularda

Ağlamıyordu Affan

Çünkü çaresizce ağlayan o kadar çok insan görmüştü ki bir kelebek kadar kısa ömründe

İşe yaramadığını biliyordu gözyaşlarının

Ve durmayı bilmek gerektiğini ağlamadan

Ufukta görünen soluk ada umuttu onlar için

Sahip oldukları tek şeydi acının dışında

Onunla tutunuyorlardı yaşama Batı’ya doğru

Kâh ağıtlar yakıyor kâh sessizlik şiirinin mısralarına dalıyordu onlarca insan

Tam o sırada

Ankara’da

Ve Şam’da

Aynı Allah’ın yolunda ve aynı peygamberin adıyla

Şehitlik masalları anlatılarak gönderiliyordu Mehmetler ve Affanlar birbirlerini öldürmeye

Sallanan iktidarları ancak böyle pekişirdi muktedirlerin

Ovuştururken bir yerlerde silah tüccarları ellerini

Hem de hiç utanmadan

Cehennem

Döktüm bütün günahlarımı kaseden
Büyük, ufak demeden ortalığa saçtım
Yaptım muhasebesini, kırdım kalemi
Hala duruyorken başımda biçare aklım

Suçlarımı biliyorum, küçücük bir insanım
Sanmasın kimse köpük gibi aktım
Çaktım kibriti, tutuşturdum bu gece
Kendi cehennemimi ben kendim yaktım